Vrijwilligerswerk voor stichting Friendship Bangladesh

Een inkijkje in ons vrijwilligerswerk in Bangladesh 
Graag neem ik jullie mee in een kleine terugblik op onze terugkerende vrijwilligersprojecten in Bangladesh. Wat je hier ziet, zijn willekeurige foto's van de afgelopen jaren.

 

Sinds 2005 reizen mijn vader en ik regelmatig af naar Bangladesh om daar vrijwilligerswerk te doen via de NGO Friendship. Deze organisatie begon ooit met één hospitaalschip, maar anno 2025 varen er inmiddels vijf! Het schip waar wij het meest actief op zijn geweest, is de Lifebuoy — het lange schip op de foto's. Maar ook de Emirates Friendship Hospital Ship, een catamaran met drie verdiepingen, kennen we inmiddels goed.
 
De reis ernaartoe is op z’n zachtst gezegd avontuurlijk. Slechte wegen, gammele bussen en het totale gebrek aan verkeersregels maken het spannend. Als we aankomen, zijn we dan ook vooral opgelucht. De gebieden waar we werken zijn vlak, kaal en sober. De mensen leven eenvoudig, meestal met hun hele familie en zijn afhankelijk van wat het land hen biedt. En bezitten doorgaans wat dunne kipjes, runderen of geiten.
Er is minimaal internet, minimaal afleiding, minimaal prikkels — en maximaal behandelen. Op de meeste dagen trekken we vooral tanden en kiezen. Heel af en toe maken we een vulling. Soms bezoeken we scholen om kinderen te selecteren voor behandeling: bijvoorbeeld kinderen bij wie de hoektanden niet passen. Dan verwijderen we de kleine kies erachter. Ze geven geen kik….
In de loop der jaren is er veel veranderd. In het begin lag het schip soms zo scheef dat je je werkstoel met je voet moest tegenhouden om rechtop te blijven zitten. Inmiddels is dat gelukkig verleden tijd. Ook het eten is meegegroeid. Waar we vroeger drie keer per dag dahl met rijst aten in de kelder samen met de vaste staf, genieten we nu van eenvoudige, maar gevarieerde lokale gerechten op de ‘houseboat’ — een kleine, rustige verblijfplaats speciaal voor de artsen.
 Elke dag behandelen we zo’n 25 patiënten. De dagindeling is overzichtelijk: ontbijten, behandelen, lunchen, behandelen, een koude douche, avondeten, wat lezen of een spelletje met de staf, slapen — en de volgende dag weer hetzelfde. Een horloge heb je daar eigenlijk niet nodig.
 Zo nu en dan maken we na werktijd een wandeling naar een nabijgelegen dorp. Soms kopen we wat kruiden, lokale kleding of een voetbalshirtje voor de kinderen.
Een van de meest memorabele momenten? Mijn vader die zich liet knippen bij een lokale kapper. De man was twee uur bezig, het halve dorp keek mee. Achteraf wilde mijn vader eigenlijk een tetanusprik — maar wat hebben we gelachen. De interactie met de lokale bevolking is super leuk.
 
Juist daar, in de eenvoud, wordt duidelijk wat écht belangrijk is in het leven — en wat tandheelkunde daaraan wel of niet kan bijdragen. Dat maakt dit werk voor mij persoonlijk ontzettend waardevol.

Eva